در کندوان همه پوشش ها و زیراندازهای خانه ها اعم از فرش ها، گلیم ها، پالازها، چهل تکه ها و پرده ها محصول دستان هنرمند زنان روستاست. هر صبحی که فرا می رسد، خانم ها شروع به آب و جارو و خانه تکانی می کنند. گلیم ها و چهل تکه های رنگارنگ، در بلندای ستیغ کوه های سهند بر دست زنان روستا تکان می خورد و سمفونی تکرارناپذیر رنگ ها را به تصویر می کشند. در همان زمان اگر در کوچه های تنگ و باریک کندوان گذر کنی، بوی نان محلی در فضا شما را به سوی خود می کشاند. آن را از دست ندهید.
جالب اینجاست که بیشتر آشپزخانه ها در کندوان، به علت نبودن دودکش و فضای کافی در محوطه داخل خانه ها و برای پرهیز از دود تنور، بیرون کندوها و در دامنه های کوه ساخته شده اند. همین جا یادآوری کنم که بیشتر زنان روستای کندوان باسواد هستند و درصد بیسوادان این روستا حتی از تبریز و آذربایجان هم کمتر است.
روستا مسجد، حمام، مدرسه و آسیاب دارد و کران مسجد تقریبا بزرگ ترین کران روستاست. در اینجا آرامشی باورنکردنی به انسان دست می دهد. وقتی به این موضوع فکر می کنم که چگونه این انسان ها، طبیعت سخت را به تسخیر خود در آورده اند، به عنوان یک انسان در خود قدرتی مهارنشدنی حس می کنم که تمام همنوعان من در طول تاریخ برای مهار طبیعت از آن بهره برده اند.